Sakrament umocnienia i uzdrowienia
… a nie ostatnie namaszczenie…to sakrament dla ludzi żyjących. A więc słów kilka o symbolice tego sakramentu.
1. Ustanowienie sakramentu:
O samym sakramencie namaszczenia chorych pisze święty Jakub Apostoł: „Choruje kto wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła, i niechaj się nad nim modlą, namaszczając go Olejem w Imię Pańskie. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
2. Przygotowanie mieszkania:
Stół winien być nakryty białym obrusem, a na nim krzyż i świeca. Dobrze jest przygotować szklankę z wodą dla popicia komunii przez chorego, jeśli istnieje taka potrzeba. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie wszyscy domownicy.
3. Kiedy udzielać tego sakramentu:
Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest w naszej parafii podczas odwiedzin chorych w I piątek miesiąca, w lutym - z okazji dnia chorego, a w tym roku, z okazji jubileuszu naszej parafii, 27 kwietnia oraz zwyczajnie na wezwanie kapłana przez rodzinę do chorego.
4. Obrzęd sakramentu:
Obrzęd namaszczenia chorych składa się z próśb o zdrowie dla chorego, czytań biblijnych, Modlitwy Pańskiej i błogosławieństwa. Istotnym obrzędem sakramentalnym jest namaszczenie poświęconym olejem. Kapłan namaszcza wówczas czoło i dłonie chorego, robiąc znak krzyża i mówiąc: „Przez to święte namaszczenie, niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego – Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie – Amen” . Zwyczajnie chory, który pragnie przyjąć ten sakrament, powinien również się wyspowiadać i przyjąć Komunię świętą, tzw. wiatyk. Jeżeli chory nie jest w stanie, wtedy pozostaje namaszczenie olejem, które zastępuje spowiedź. Namaszczenie może być powtarzane przy każdym nawrocie ciężkiej choroby.
5. Warunki przyjęcia sakramentu chorych:
Nasze społeczeństwo czyni często błąd traktując ten sakrament jak „wyrok śmierci” bądź odwleka jego przyjęcie aż do agonii. Jeśli wierzymy w skutki, jakie ten sakrament ze sobą niesie, to winien on być udzielony osobie znacznie wcześniej, która choć pośrednio o niego prosi i jest przytomna na umyśle.
Sakrament namaszczenia chorych może przyjąć każdy ochrzczony, który jest poważnie chory lub osoba w podeszłym wieku, ze względu na to, że znajduje się w bliskim niebezpieczeństwie śmierci. Święte namaszczenie może być udzielane przy każdej poważnej chorobie, a szczególnie wtedy, gdy nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia. Również przed operacją można udzielić tego sakramentu, o ile jej przyczyną jest niebezpieczna choroba. Osoby w podeszłym wieku, których siły opuszczają, także mogą poprosić o ten sakrament. Dzieciom również można go udzielić pod warunkiem jednak, że osiągnęły odpowiednie rozeznanie i mają świadomość, że w sakramencie tym przychodzi Chrystus, aby podźwignąć je w cierpieniu. Sakramentu tego, zresztą jak każdego innego, nie udziela się osobie zmarłej, ale w przypadku wątpliwości, czy chory jeszcze żyje, można tego sakramentu udzielić warunkowo. Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
6. Skutki sakramentu:
Poprzez ten sakrament chory jednoczy się z męką Chrystusa, otrzymuje umocnienie, pokój i odwagę, aby po chrześcijańsku przyjmować cierpienia, choroby i starość. Ponadto zostają mu odpuszczone grzechy, jeśli chory nie mógł otrzymać tego odpuszczenia przez sakrament pokuty. Kolejnym skutkiem, jeśli wierzymy, jest powrót do zdrowia fizycznego i duchowego, a także przygotowanie się na przejście do życia w wieczności.
7. Podsumowanie:
Należy pamiętać, że ludzie chorzy zajmują wyjątkowe miejsce w Kościele. Z człowiekiem chorym identyfikuje się bowiem sam Chrystus. W ochrzczonym żyje Chrystus, ochrzczony cierpi z Chrystusem i przez to przyczynia się do zbawienia własnego i całego świata. Zadaniem chorego jest, aby swoim przykładem napominał innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych i wartościach Królestwa Bożego. Dopomaga mu w tym przyjęcie sakramentu namaszczenia, w którym do chorego przychodzi Chrystus troszcząc się o niego i uzdrawiając jego duszę i ciało.